Wow jongens, over anderhalve week kom ik alweer naar Nederland. Ik wil er echt nog even niet aan denken dus hier weer een berichtje over mijn mooie belevenissen.

Mijn stageperiode is afgesloten. In mijn vorige blog heb ik verteld dat mijn mentor plotseling niet naar stage was gekomen. Vanaf die dag is ze helemaal niet meer naar stage gekomen. Ze is verplaatst naar de naschoolse. Dit betekent dat ze niet meer in de klas is maar dat ze kinderen die meer begeleiding nodig hebben na school extra begeleid. Omdat er hier in Suriname niet zo’n mooie vervangerspoule bestaat, betekende dit dat ik de klas tijdelijk moest gaan draaien. Aan de ene kant vond ik het best vervelend. Want sommige dingen wist ik gewoon niet. Welke lessen moeten er gegeven worden? Er werden toetsen afgenomen, welke toetsen? Aan de andere kant heb ik wel op mijn eigen manier de lessen kunnen verzorgen. Ook heb ik de hoeken in de klas opnieuw ingericht waar de kinderen, als ze klaar zijn, in kunnen gaan werken. Op onze laatste stagedag werd ook een nationale feestdag gevierd, namelijk Keti Koti. Op die dag kwamen de leerkrachten en kinderen in traditionele kledingdrachtnaar de school. Aan het begin van de dag werden wij door het schoolhoofd naar voren geroepen. We werden voor de hele school bedankt voor onze inzet en kregen een cadeau. Dit cadeau was een doek die hoort bij de traditionele kledingdracht. In de klas heb ik een mooie fotostandaard gekregen met daarop een foto van mijn lieve stageklas. Toen begon het feest. Verschillende ouders hebben kleine gerechtjes gemaakt die op deze dag verkocht worden aan de kinderen. Na het snoepen kon er met de hele school worden gedanst! Ik zeg een mooi afscheid!

Samen met Roos en Babette zijn we op quad tour gegaan. Dit betekende een 5 uur lang durende tocht door de jungle en de savanne. Man wat was dat gaaaaf! Onderweg stopten we af en toe om even wat te eten, te drinken en lekker af te koelen bij een kreekje. Op een gegeven moment moesten we door allerlei S-bochten rijden. Het leek eigenlijk net een bobsleebaan. Niet helemaal veilig, maar we zijn er lekker doorheen geknald. Ik denk dat ik mijn nieuwe hobby voor in Nederland gevonden heb!

De zondag erna zijn we met een hele groep meiden naar White Beach gegaan. Dit is een aangelegd wit strand aan de Suriname rivier. De perfecte locatie dus om lekker te zonnen en te chillen. ’s Avonds hebben we lekker gebarbecued en zijn we naar een tuinfeestje gegaan. Ja, de feestjes hier ga ik ook echt missen….

Op het programma stond een 5-daagse trip naar Voltzberg, de Raleighvallen en Blanche Marie. En wat was het leuk! Met een groep van 9 personen plus de gids, twee hulpjes van de gids en de twee buschauffeurs vertrokken we dan. De weg naar Witagron, de plek waar we over moesten stappen op een bootje, was erg slecht. De chauffeur slingerde van links naar rechts om de diepste kuilen te vermijden en in de bus gingen we allemaal op en neer. Toen we eenmaal op de boot waren gestapt en twee uurtjes hadden gevaren, kwamen we aan op het Fungu Eiland. Hier bleven we twee nachtjes slapen in hangmatten. Ook dat is een ervaring opzich… Op het eiland werden we verwelkomd door heeel veel doodskopaapjes die naar ons toe kwamen. ’s Avonds hebben we lekker onder het genot van een drankje en muziek genoten van de avond en zijn we vroeg naar bed gegaan omdat de volgende dag een zware dag beloofde te worden.

De tweede dag stond het beklimmen van de Voltzberg op het programma. Eerst moesten we twee-en-een-half uur door de jungle lopen om bij de voet van de berg te komen. Een jungle tocht vertelt het eigenlijk al, geen mooie wandelpaden maar paden met boomstammen, plassen water, kreekjes etc. Bij een diep kreekje moesten we over een zelfgemaakt bruggetje naar de overkant. En sorry Babette, maar Babette verloor haar evenwicht en ik zag het al aankomen, ze viel zo met haar billen in het water. Was best grappig om te zien (ghehe). Onderweg hebben Job en ik nog een jaguar gezien, maar op de een of andere manier gelooft niemand ons (ook wel te begrijpen). Toen we eenmaal bij de voet van de berg waren aangekomen, begon het keihard te regenen. We moesten wachten tot het droog was want anders is het te gevaarlijk om de berg te beklimmen. De berg is namelijk heel steil en anders is het echt te glad. Toen het droog was kon de klim beginnen. Het eerste stuk was klimmen op verschillende stenen, rotsen en boomstammen en je goed vasthouden aan de takken die er hingen. Toen we door dit stuk heen waren begon het volgende deel. Dit was een heel steil stuk rots. Je moest goed je voeten neerzetten om niet uit te glijden. Bij een gedeelte hing er een touw waaraan je je moest optrekken. Na allemaal helemaal bezweet en kapot te zijn kwamen we eindelijk boven aan. En wat was het moooi! Omdat het net geregend had kwam er damp tussen de bomen uit. Het uitzicht was prachtig. Alleen maar groen om je heen van het regenwoud. Na verschillende fotoshoots gehouden te hebben begon eigenlijk pas het zwaarste gedeelte. De terugweg… weer dat steile stuk, alleen nu naar beneden en dan ook weer de twee-en-een-half-uur durende jungletocht. Met spierpijn kwamen we terug aan op het Fungu Eiland. Na weer even lekker gedoucht te hebben, konden we weer genieten van een rustig avondje.

De dag erna ging de helft van de groep naar de Raleighvallen. Omdat ik zoiets soortgelijks al een keer gezien had en omdat ik nog steeds kapot was, heb ik besloten om lekker op het eiland te blijven. Even wat zonnen en wat bijslapen. Op een gegeven moment horen we een vrouw Snakie, Snakie roepen. Snel gingen we kijken en ja hoor er was een slang in het verblijf. Na wat moeite werd de slang er met een stok uitgehaald en gevangen. Het was een Boa. Op de foto kun je de slang goed zien. ’s middags vertrokken we weer naar het dorpje Witagron om vanaf hier door te rijden naar Blanche Marie. De weg naar Blanche Marie was weer net zo slecht als de heenreis. Het laatste half uurtje(wat uiteindelijk misschien wel een uurtje/ander half uur was geworden) was echt 'adventure'. Een supersmal weggetje wat absoluut niet gemaakt is voor het busje waarin wij zaten. De mensen in de bus moesten naar links hangen als de bus naar rechts ging dus je kunt je al voorstellen hoe wij in de bus zaten. Uiteindelijk kwam ons busje Rosa vast te zitten. Na heel wat pogingen met duwen, takken leggen en nog eens duwen konden we eindelijk weer verder. De locatie waar wij verbleven was een beetje vervallen. Toen de eigenaar overleed is de plek een beetje verwaarloosd. Nu wordt er geprobeerd om alles een beetje op te knappen.

De volgende dag gingen we als eerst de El Dorado vallen bekijken. Dit is een ‘kleine’ waterval. In de middag gingen we naar Blanch Marie. Dit is een hele grote waterval. Als je bovenaan de plek staat kun je van links tot rechts de watervallen zien. Super mooi. We konden onderaan bij de watervallen lekker in het water. Omdat het water hoog stond konden we helaas niet overal zwemmen. Omdat het onze laatste avond was, hebben we ’s avonds lekker gebarbecued. Ik heb serieus de lekkerste spareribs in mijn leven gegeten. Onze gids had nog even gezorgd voor een fles drank dus we hebben er een mooi laatste avondje van gemaakt!

Dan de terugreis…. Onderweg naar mijn lieve bedje waar ik naar verlangde na vier nachten in een hangmat, zat de natuur ons niet zo mee. Door een windhoos lagen er zeker 100 bomen op de weg. De eerste paar keer vond ik het nog wel grappig. Met z’n allen even wat takken weghalen en we konden weer door. Totdat onze bus vast kwam te zitten. Duwen hielp niet, trekken met jeep hielp niet en we hadden ook nog geen bereik. Gelukkig, echt gelukkig, kwam er een bulldozer aan om verschillende bomen op te ruimen. De bulldozer heeft ons ‘leuke’ busje Rosa er gelukkig ook weer uit kunnen trekken. Omdat de bulldozer voor ons had gereden konden we een klein stuk doorrijden zonder takken te hoeven hakken of vast te komen zitten in de modder. Na weer een stuk gereden te hebben kwamen we aan bij een plek waar een hele grote boom omgevallen was. Naast de boom zat er een busje vast in de modder. Heel toevallig heette dit busje Rosaline. Dit busje zat al meer dan anderhalf uur vast en er was nog geen hulp gekomen. Niet veel later kwam er iemand aan met een kettingzaag. De boom moest worden gezaagd zodat de weg vrij zou zijn. Omdat we bij dit punt lang stil hebben gestaan waren de bomen voor ons gelukkig al zodanig omgezaagd dat wij er doorheen konden rijden. Met een vertraging van zo’n 6/7 uur en een 15 uur durende terugreis kwamen we, met veel pijn in mijn stuitje, eindelijk aan in Paramaribo. Ik heb denk ik nog nooit zo verlangd naar mijn bed. Maaar, wat was het een ervaring!

Dinsdag 30 juni, kwamen Sunnery James en Ryan Marciano draaien in Suriname. Ik had verwacht dat ze maar een uurtje zouden draaien ofzo. Maar ze hebben uiteindelijk 3 uur gedraaid. Echt weer even wat anders dan de Surinaamse muziek. Het was een erg leuk avondje.

Afgelopen weekend zijn we met een hele groep naar Santigron, een marrondorpje, en de colakreek geweest. In het dorpje heb ik weer verschillende indrukken kunnen opdoen. Wel merkte ik dat het dorpje al wat gemoderniseerd was. Een van de opvallendste dingen was een plek midden in het dorp waar veel inwoners waren. Voordat een inwoner naar binnen ging moest hij of zij eerst zijn schoenen uitdoen. Daarna werd er een soort wit poeder op het lichaam gesmeerd. Binnen op de plek waren twee mannen die een soort geest op het hoofd droegen. Dit was een plank met op de plank een soort doek om het zo maar even te zeggen. Als de inwoners iets wilden weten over ziektes of de verdeling van overleden mensen vroegen ze aan de geest het antwoord. De geest bracht ze dan naar de plek waar het juiste antwoord zou zijn. Ja of nee. Dus die mannen werden vooruit gestuurd of achteruit.
Daarna zijn we naar de Colakreek geweest. Dit is een kreekje met daaromheen hutjes waar je lekker kunt zitten en kunt chillen.
Hetzelfde heb ik gister gedaan alleen dan bij een ander resort aan de Suriname rivier. Lekker genieten dus.

Voor veel mensen hier in Suriname is dit mooie avontuur bijna afgelopen. Dus we hebben vaak afscheidsfeestjes of laatste avond dit, laatste avond dat…
Morgen of woensdag ga ik verhuizen naar een ander huis. Opzich wel leuk want anders zouden Babette en ik de laatste dagen hier alleen in het huis zitten. Maar ik zie er wel tegen op om alle spullen weer in te pakken.

Nu ga ik hier nog even flink genieten oké?

Tot (nu wel) heel snel!

Liefs Kim